Resistencia

"Febreiro fuxía ás carreiras por un marzo que zarrapicaba gromos e acentos ventosos na paixase ondulada do piñeiral. António Gonçalves pedaleaba co corazón na gorxa porque á altura á que adoitaban toparse cada mércores e venres, a silueta de Isaura non atravesara aínda o horizonte. Ó chegar onda o desvío cara a Vieira viu a súa bicicleta apoiada nunha rocha. Ela non aparecía por ningures. Sobresaltado, tomou o desvío el tamén e meteu a bicicleta tras dun mato. Non sabía moi ben qué facer, así que deu voltas en círculos pequenos arredor do sitio, non fose ser o demo que lle acontecese algo. Pero ela non aparecía. Entón deuse de conta de que non lle sabía o nome para berrar por ela e sentiuse coma un perfecto estúpido. A piques estaba de retomar o seu camiño cando ela lle saíu tras dun piñeiro e, póndolle os dedos nos beizos, convidouno a seguila en silencio. Indicoulle un lugar afastado cuberto por uns matos e foi ás présas agochar tamén a súa bicicleta. Coa impaciencia, o peixe quedou estrado na area do camiño víctima daquel naufraxio. António sentiuna chegar de novo e quixo morrer sen se atrever a pechar os ollos por se os abría de novo e aquilo non era verdade. Quedaron de fite, fronte a fronte, sorrindo con pánico nas meniñas ata que un dos dous se achegou serenamente e bicou ó outro nas meixelas notando como toda aquela calor se lles pegaba irremediablemente. Inevitablemente. El fixo ademán de quitar o anel pero ela deixoullo quedar e deixaríallo sempre. Para non esquecer quén era un e outro.

As máns buscáronse e pouco a pouco desposuíronse das posibles palabras para embebedarse por completo de sensacións novas e excitantes que, por primeira vez, estaban a envolvelos. Espíronse lentamente, tan lentamente que resultaría desesperante para os máis presurosos amantes. Pero eles semellaban entenderse como vellos namorados, expertos e antigos, e mesmo pareceu que aquilo fose unha sorpresa, unha turbación, unha peza que faltaba no corpo dela, unha peza que sobraba no corpo del. Os dous intercambiaron o amor nunha penetración que os converteu, de repente, en partes completas, saciadas por primeira vez daquilo que nunca notaran que lles faltase: o outro.

Exhautos, deitados na area e aínda trementes, bebéronse de novo tantas veces como para acabar derreados cando xa a noite viña chegando. Vestíronse o un ó outro rapidamente e colleron camiños opostos coma se xa estivese escrito e soubesen á perfección cal era o seu destino natural."

Resistencia. Rosa Aneiros